Πέννες με πέστο πιπεριάς φλωρίνης, πεκορίνο Αμφιλοχίας και κοτόπουλο

Κάθε φορά που επιστρέφω στα παιδικά μου μέρη είναι πάντα σαν την πρώτη φορά. Ανεμελιά, δίχως έγνοιες και πάντα ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα που φθάνει πάντα εκείνη η ώρα της αναχώρησης. Επέστρεψα για να παρευρεθώ σε έναν γάμο, όπου οι άνθρωποι ενώνονται στη ζωή για να δημιουργήσουν την δική τους οικογένεια και όλοι γύρω τους εύχονται κάθε ευτυχία στο νέο τους ξεκίνημα. Όταν οι ευχές βγαίνουν μέσα από την καρδιά σκέφτεσαι πόσο ευτυχής είσαι που οι άνθρωποι γύρω σου είναι τόσο χαρούμενοι όσο και εσύ. Δεν υπάρχει καμία προσποίηση πουθενά και τα βλέμματα όλων λάμπουν από χαρά και συγκίνηση. Ακούς ευχές, και θα λέγαμε είναι οι κοινότυπες -«η ώρα η καλή», «καλά στέφανα»- και βλέπεις εκείνη τη στιγμή την πραγματική συμμετοχή όλων, με την αληθινή τους αγάπη να σε περιβάλλει, απέναντι στην ένωση του νέου ζευγαριού. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα δε θα μπορούσε το τραπέζι που συνοδεύει κάθε σημαντική στιγμή να υστερεί σε τίποτα!

Τί χρειάζεται για ένα επιτυχημένο τραπέζι; Θα σας μιλήσω γι’ αυτό που βίωσα. Χρειάζεται η απλότητα και η αγάπη! Κάτω από μία καταπράσινη κληματαριά στήνεται το τραπέζι για το χαρμόσυνο γεγονός και όλα αλλάζουν. Δε θέλεις ούτε τα κρυστάλλινα ποτήρια ούτε το πορσελάνινο σερβίτσιο παρέα με τα ακριβά μαχαιροπίρουνα ούτε κάθε είδους σημερινής πολυτέλειας.

Μπαίνουν τα αρνιά στη σούβλα, το κοκορέτσι γυρίζει αργά-αργά και το χοιρινό κεμπάπ μοσχομυρίζει σε ολόκληρη τη γειτονιά. Έχοντας κρασί από το χωριό, τις σπιτικές πίτες των γυναικών της οικογενείας, το σπιτικό τυρί του πατέρα από τα δικά του πρόβατα και το χαμόγελο όλων που παρευρίσκονται εκεί, νομίζω πως η επιτυχία απλά δεν περιγράφεται. Η ελληνική φιλοξενία και η ελληνική αυθεντικότητα συναντάται σε αυτά τα σπίτια που μόλις σας περιέγραψα. Αδέλφια, θείοι, ξαδέλφια, γονείς όλοι τρέχουν και βοηθούν ώστε το τραπέζι να είναι άρτιο, να μη λείψει τίποτα. Αυτή η ομαδική περιποίηση είναι εκείνη που απλά σε αφήνει εμβρόντητο και απορείς γιατί σιγά-σιγά χάνουμε αυτή την αυθεντικότητα.

Ένα είναι σίγουρο, πως όσο και αν θέλουμε να είμαστε μέσα στους «τύπους» και τις «επισημότητες», δε γίνεται να αγνοήσουμε αυτή τη φλόγα της φιλοξενίας που σιγοκαίει μέσα μας όσο και αν θέλει κανείς να την εξαλείψει. Αψηφούμε και παραμερίζουμε κάθε είδους κούραση, φτιάχνουμε τους καλύτερους μεζέδες με τα πιο γνήσια υλικά και είμαστε επί ποδός για να ευχαριστήσουμε τους πάντες! Αυθεντικότητα, ελληνική φιλοξενία, μεράκι για μαγείρεμα και πραγματικά χαμόγελα ξεχωρίζουν ΤΟ ελληνικό επιτυχημένο τραπέζι!

Υλικά:

Επί το έργον:

Ετοιμάζουμε το πέστο πιπεριάς. Στρώνουμε μία λαδόκολλα στο ταψί του φούρνου και απλώνουμε τις πλυμένες και καλά σκουπισμένες πιπεριές. Ψήνουμε στο γκριλ με αέρα στους 230 βαθμούς κελσίου και γυρνάμε τις πιπεριές, αφού πρώτα καψαλιστεί η μία πλευρά. Βγάζουμε από το φούρνο και τις βάζουμε σε μία σακούλα. Την κλείνουμε καλά και αφήνουμε για 15 λεπτά να ιδρώσουν. Έπειτα τις ξεφλουδίζουμε, τους αφαιρούμε τα σπόρια και τις τοποθετούμε μαζί με το ζουμάκι τους στο μούλτι.

Εκεί μέσα προσθέτουμε το σκόρδο, τα καβουρδισμένα κάσιους, το ελαιόλαδο, το ξύδι, το πεκορίνο, τον βασιλικό, το μπούκοβο και το ταμπάσκο. Αλέθουμε μέχρι να πάρουμε μία δεμένη σάλτσα. Δοκιμάζουμε αν χρειάζεται αλάτι και πιπέρι.

Βράζουμε σε αλατόνερο τα ζυμαρικά μας όσο αναγράφεται στη συσκευασία, αφαιρώντας τα όμως 2 λεπτά νωρίτερα γιατί θα τα ολοκληρώσουμε στη σάλτσα μας. Σε ένα μεγάλο βαθύ τηγάνι ή γουόκ ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο και σοτάρουμε το κοτόπουλο για δέκα λεπτά. Ελέγχουμε αν ψήθηκε κόβοντας ένα μικρό κομμάτι, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος μαζί με την σάλτσα πέστο πιπεριάς.

Μαγειρεύουμε για 3 λεπτά, ρίχνουμε τις βρασμένες πέννες και αφήνουμε για 2 λεπτά ώστε να δέσουν τα ζυμαρικά με τη σάλτσα. Σερβίρουμε αμέσως και συνοδεύουμε με ένα δροσερό αρωματικό ροζέ κρασί.

Συμβουλή: Προσοχή στο σοτάρισμα του κοτόπουλου γιατί δε θέλουμε να μας στεγνώσει και να μας σκληρύνει. Όσο πιο μικρά κομμάτια κοτόπουλου έχουμε τόσο λιγότερο χρόνο χρειάζεται μαγείρεμα.

Καλά μαγειρέματα!

Από την Ελένη Καπνιά