Μπουγάτσα γλυκιά

Κάτι μοσχομυρίζει και δεν κρατιέμαι! Ένα πιάτο που κρύβει μία ιστορία ολόκληρη. Γιατί άλλο θα μπορούσα να μιλήσω εκτός από την μπουγάτσα που όλοι αγαπάμε. Μικροί και μεγάλοι δεν μπορούν να αντισταθούν. Πώς να το κάνουμε, η μπουγάτσα είναι το αγαπημένο πρωινό για πολλούς από εμάς. Η κατανάλωσης της συγκεκριμένης πίτας, αγγίζει τα όρια μιας ιεροτελεστίας! Γλυκιά ή αλμυρή ένα είναι το σίγουρο: η πρώτη μπουκιά είναι καθοριστική. Γιατί; Όταν ακουστεί το «κρατς» του τραγανού φύλλου τότε σίγουρα η μπουγάτσα είναι επιτυχημένη. Πρόκειται για μία πίτα με φύλλα ελαφρώς χρυσαφιά, με γέμιση. Τις περισσότερες φορές την συναντούμε με γλυκιά κρέμα, τυρί (μείγμα μυζήθρας και φέτας μαζί), σπανάκι, κρέμα κακάο, κιμά, πράσο και γενικότερα με ότι άλλο μπορεί να γεμίσει κανείς σε μία οποιαδήποτε πίτα.

Ο χρόνος και η ιστορία μας πάνε πολύ πίσω. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, ήταν εκείνοι που κατασκεύασαν μια πρώτη μορφή πίτας. Η επεξεργασία του σιταριού είχε ήδη ξεκινήσει και το φύλλο της πίτας με διάφορες παραλλαγές είχε γίνει γνωστό σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Ας μην ξεχνάμε πως και στην αρχαία Ελλάδα οι πίτες βρίσκονταν στην καθημερινή διατροφή των ανθρώπων. Με το πέρασμα των αιώνων φτάνουμε σιγά σιγά στην Βυζαντινή περίοδο. Η σύλληψη για την παρασκευή μπουγάτσας έγινε στην γεωγραφική περιοχή του Βυζαντίου. Πιο συγκεκριμένα φαίνεται να προέρχεται από την Κωνσταντινούπολη πριν το 1453 π.Χ. Είναι εξάλλου πολύ γνωστό ότι στο Βυζάντιο υπήρχε μεγάλη παράδοση στα γλυκά ταψιού αλλά και στις πίτες. Μία μορφή από αυτές τις περίφημες παραδοσιακές πίτες είναι και η μπουγάτσα. Ακόμα και μετά την άλωση της Πόλης η μπουγάτσα εξακολουθεί να διαπρέπει, σύμφωνα με ταξιδιωτική μαρτυρία του 16ου και του 17ου αιώνα. Ο ταξιδευτής Εβλιά Τσελεμπή αναφέρει ότι στην Κωνσταντινούπολη δύο φούρνοι παρασκεύαζαν «μπουγάτσα κουρού», κιγμαλί (με κιμά), πεϊνιρλί (με τυρί) και «σαντέ μπουγάτσα» (πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη). Οι κάτοικοι της Πόλης δώσανε το όνομα «μπουγάτσα» ή «μπουγκάτσα», θέλοντας να εννοήσουνε πιθανώς «αλμυρή ή γλυκιά γέμιση πίτας, τυλιγμένη πολύ καλά και στεγανά μέσα στην ζύμη.».

Ονομαζόταν λοιπόν «πογάτσα» ή «μπογάτσα» από τους Έλληνες και bugatsa (μπουγκάτσα) από τους Τούρκους. Πως έφθασε όμως στον ελλαδικό χώρο; Για μαντέψτε… Όπως οι περισσότερες μικρασιάτικες συνταγές έτσι και η μπουγάτσα κυριάρχησε στον Ελλαδικό χώρο μετά την Μικρασιατική καταστροφή από τη Βόρεια Ελλάδα ως την Ήπειρο και από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη. Καθιερώθηκε όμως ως Θεσσαλονικιά και Σερραία, καθώς στη Βόρεια Ελλάδα στεγάστηκε μεγάλος αριθμός προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Ακόμα να σας πείσω να την φτιάξετε; Αυτό είναι το γλυκό, «βαρύ πυροβολικό» με την μεγάλη ιστορία που κουβαλάει στους ώμους του!

Υλικά:

Επί το έργον:

Σε μία κατσαρόλα ρίχνουμε το γάλα, την κρέμα γάλακτος, τη ζάχαρη, το αλάτι και τις βανίλιες. Ζεσταίνουμε σε μέτρια ένταση και έπειτα ρίχνουμε το σιμιγδάλι. Ανακατεύουμε πολύ καλά με έναν αυγοδάρτη μέχρι να δέσει η κρέμα και να βγάλει φουσκάλες στην επιφάνεια. Αποσύρουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε μέσα το αυγό με το βούτυρο ανακατεύοντας διαρκώς μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά. Περιμένουμε να κρυώσει πολύ καλά η κρέμα πριν γεμίσουμε τα φύλλα μας. Παίρνουμε ένα ρηχό ταψί με διάμετρο 34 εκ. και απλώνουμε τα φύλλα σε σχήμα ακτίνας ενώ παράλληλα τα βουτυρώνουμε ενδιάμεσα με ένα πινέλο. Τοποθετούμε την κρέμα και καλύπτουμε με τα φύλλα που προεξέχουν. Έπειτα απλώνουμε και τα υπόλοιπα φύλλα βουτυρώνοντάς τα πριν τα βάλουμε. Ότι περισσεύει το σπρώχνουμε προς τα μέσα. Ψήνουμε τη μπουγάτσα στην προτελευταία θέση του φούρνου στους 180 βαθμούς κελσίου στον αέρα για 40 λεπτά μέχρι να χρυσαφίσει η επιφάνεια. Όταν είναι έτοιμη την αφαιρούμε από τον φούρνο και την αφήνουμε να σταθεί για 10 λεπτά. Κόβουμε σε κομμάτια και πασπαλίζουμε με κανέλα και ζάχαρη.

Συμβουλή: Για να γίνει πιο τραγανή η μπουγάτσα τα τελευταία 10 λεπτά του ψησίματος γυρίζουμε στον αέρα με κάτω αντίσταση ώστε να τραγανίσει ο πάτος της.

Καλά μαγειρέματα!

Από την Ελένη Καπνιά